او «ابومحمد حسین بن ابرایهم بن احمد بن هشام المکتب المؤدِب الرازی» است. مُکَتِب یعنی کسی که فن کتابت می آموزد و مؤدب، یعنی مربی قرآن. وی در ری به همراه علی بن عبدالله وراق و محمد بن احمد ستانی که مانند وی، مکتب بوده و به چنین کاری اشتغال داشته است، از مشایخ شیعه حدیث نقل می کرده و به کتابت می پرداختند. [1] کسانی که ابومحمد از آنان حدیث نقل کرده عبارتند از: ابوعلی محمد بن همام در بغداد، محمد بن یعقوب کلینی، ابوالحسین محمد بن جعفر الاسدی در ری، علی بن ابراهیم بن هاشم در قم، احمد بن یحیی بن زکریا قطان.
ابومحمد حسین بن ابراهیم، در ری از ملازمان ابوالحسین محمد بن جعفر اسدی (م.312) و از سفرای مورد ستایش بوده است. ابومحمد، برای پیگیری مسائل و احتمالاً دیدار با حضرت حجت (ع) به بغداد سفر می کند و در آن جا نزد یکی از بزرگان شیعه، به نام: ابو علی محمد بن همام (م.336) می رود و درباره دیدار با حضرت، با او به گفت و گو می پردازد. ابوعلی نیز دعایی را که عمری از نایبان چهارگانه به وی آموخته، برای او ذکر می کند. در آن دعا، این مضمون آمده است: «خدایا! از تو می خواهم ولی امرت را به من بنمایانی» [2] وی، به دیدار سمری می رود و در یکی از این دیدارها، که شش روز پیش از فوت سمری بوده، توقیع شریف صادر می شود و از آن جا که ابو محمد حسین بن ابراهیم، استاد خط بوده و علاقه مند به جمع آثار خاندان عصمت و طهارت، آن توقیع را استنساخ می کند و بعدها که به روی باز می گردد، برای شیخ صدوق باز می گوید. این توقیع، چون از متن اصلی استنساخ شده، اعتبار ویژه ای دارد. تردید در توقیع مذکور، به معنای انکار یکی از معجزات حضرت حجت (ع) است؛ زیرا در این توقیع، خطاب به سمری بیان شده که: «تو، تا شش روز دیگر از دنیا می روی» و راوی می گوید: روز ششم، وی از دنیا رفت. از این روی، شیخ حر عاملی در «اثبات الهداه» [3]، این توقیع را در باب معجزات حضرت می آورد. علاوه بر این، راوی این توقیع صدوق است که از مشایخ معتمد خود نقل می کند. [4][1] چشم به راه مهدی، ص 73 و 104
[2] کمال الدین، ص 512
[3] اثبات الهداه، ج 3، ص 693
[4] چشم به راه مهدی، ص 58
ابومحمد حسین بن ابراهیم، در ری از ملازمان ابوالحسین محمد بن جعفر اسدی (م.312) و از سفرای مورد ستایش بوده است. ابومحمد، برای پیگیری مسائل و احتمالاً دیدار با حضرت حجت (ع) به بغداد سفر می کند و در آن جا نزد یکی از بزرگان شیعه، به نام: ابو علی محمد بن همام (م.336) می رود و درباره دیدار با حضرت، با او به گفت و گو می پردازد. ابوعلی نیز دعایی را که عمری از نایبان چهارگانه به وی آموخته، برای او ذکر می کند. در آن دعا، این مضمون آمده است: «خدایا! از تو می خواهم ولی امرت را به من بنمایانی» [2] وی، به دیدار سمری می رود و در یکی از این دیدارها، که شش روز پیش از فوت سمری بوده، توقیع شریف صادر می شود و از آن جا که ابو محمد حسین بن ابراهیم، استاد خط بوده و علاقه مند به جمع آثار خاندان عصمت و طهارت، آن توقیع را استنساخ می کند و بعدها که به روی باز می گردد، برای شیخ صدوق باز می گوید. این توقیع، چون از متن اصلی استنساخ شده، اعتبار ویژه ای دارد. تردید در توقیع مذکور، به معنای انکار یکی از معجزات حضرت حجت (ع) است؛ زیرا در این توقیع، خطاب به سمری بیان شده که: «تو، تا شش روز دیگر از دنیا می روی» و راوی می گوید: روز ششم، وی از دنیا رفت. از این روی، شیخ حر عاملی در «اثبات الهداه» [3]، این توقیع را در باب معجزات حضرت می آورد. علاوه بر این، راوی این توقیع صدوق است که از مشایخ معتمد خود نقل می کند. [4][1] چشم به راه مهدی، ص 73 و 104
[2] کمال الدین، ص 512
[3] اثبات الهداه، ج 3، ص 693
[4] چشم به راه مهدی، ص 58
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...